Τμηματικά σωζόμενη λυχνία, συγκολλημένη από πολλά θραύσματα. Βρέθηκε το 1999 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στην οικία Ξ.

Είναι κατασκευασμένη από πρασινωπό γυαλί. Αποτελείται από ένα ανοιχτό κύπελλο και ένα ανεξάρτητο κυλινδρικό φιαλίδιο προσαρμοσμένο στον πυθμένα του. Το φιαλίδιο γέμιζε με λάδι και υποδεχόταν το φιτίλι, το οποίο συγκρατούσε σε όρθια θέση κάποιο μεταλλικό ή πήλινο εξάρτημα. Το εξωτερικό κύπελλο γέμιζε με νερό, που δρούσε ως μονωτικό υλικό, προστατεύοντας το ευαίσθητο σκεύος από την υπερθέρμανση. Από ανάλογα παραδείγματα γνωρίζουμε ότι το κύπελλο θα είχε δύο λαβές για την ανάρτηση της λυχνίας.

Οι λυχνίες αυτού του τύπου ήταν από τα πρώτα γυάλινα σκεύη που κατασκευάστηκαν κατά τους ύστερους ρωμαϊκούς χρόνους (3ος-4ος αι. μ.Χ.) αποκλειστικά για φωτιστική χρήση. Τα περισσότερο ή λιγότερο διάφανα τοιχώματά τους επέτρεπαν τη διάχυση του φωτός στον χώρο και προστάτευαν τη φλόγα από τα ρεύματα του αέρα.